De vier bekijken juist de beelden van Croqrock als ik binnenkom. Amateurbeelden die een kijk geven op het halfuurtje dat zij het podium bezetten vorige vrijdag. In de ruimte is het een kluwen van draden, versterkers, gitaren, micro’s... De video wordt uitgeschakeld en vanuit de zetel kijken ze me vragend aan.
Hoe zag ‘Red Light District’ het levenslicht? Samen muziek spelen is een droom die bij vele jongeren leeft. Maar tussen droom en daad staan... juist ja. Van de wetten hadden ze geen last en ze waren creatief genoeg om de praktische bezwaren van de baan te ruimen. Eerst vormden Matthias en Jeroen, beide basgitaar, een andere formatie. Omdat het muzikaal niet klikte met de drummer werd deze ex-drummer en zochten ze ander talent. Via via kwamen ze in contact met Nils want die kon dixit zijn broer wel wa zingen. Justine werd nummer vier. Zij speelt keyboard en dan was het nog zoeken naar een drummer. Na een avondje Juvenessen kwamen ze uit bij Rikkert en klaar was kees. We schrijven zomer 2008.

Zoals ieder groepje wordt er in het begin wat gecoverd maar na een tijdje kwam Matthias met een nummer dat hij zelf geschreven had. De creatie van Matthias viel best in de smaak en mits wat sleutelen, kon iedereen zich er in vinden. Nils en zijn broer Vitas schreven de tekst en de eerste ‘creatie’ was een feit: ‘Blessed With Manners’. Hun eerste optreden was voor de verjaardag van de paps van Rikkert. Een hele dag hadden ze gerepeteerd en het publiek was aardig verbaasd. Dit eerste succes smaakte naar meer. Maar echt van grond raakten ze niet totdat Jan Malfliet, nonkel van Niels, aan de kar begon te duwen. Hij moedigde hen aan, daagde hen uit en ter plaatse blijven trappelen was geen optie. Matthias componeerde verder en Vitas tokkelde op zijn azerty. Ze waren vertrokken...
En het kind moest ook een naam hebben. Het ei van Columbus was er niet onmiddellijk en na een optreden van The Rifles in Antwerpen begon een serieuze brainstorming. Ieder schreef zijn hersenspinsels op papier en zo kwamen ze uit bij ‘Red Light District’, in het Nederlands de walletjes, de hoerenbuurt. De sfeer van rode lampen, het duistere erachter, de sfeer van de nacht... het paste allemaal in hun kijk op de zaak. Optreden doen ze steevast in het zwart met rode lampen als decor.
De eerste stevige uitdaging kwam er toen ze zich vorig jaar inschreven bij de ‘beloftes’ van het Hamse Croq-Rockfestival. Ze wilden hoegenaamd geen coverband zijn, ze wilden op de planken met eigen werk. Alle zeilen werden bijgezet, ze repeteerden de pannen van het dak en in april 2009 wonnen ze de publieksprijs op dit rockfestival. Het feit dat ze voor een stevige schare supporters gezorgd hadden, zal hier wellicht niet vreemd aangeweest zijn maar kom. Het streelde hun ijdelheid en het gaf hen de spreekwoordelijke moed om door te gaan. Op een gespreksavond van de laatstejaars van het Pius X-instituut mochten zij de avond ‘opluisteren’ als een soortement Laatste Showband en in mei mochten ze in een uitverkochte Juvenes het voorprogramma spelen van Pickle Juice. Zo eens optreden voor een bomvolle jeugdclub, het smaakte naar meer. Daarna volgden er optredens op de Pinksterfeesten, de VP-feesten, de barbecue van Studentenclub Moeder Klodde en op Klusterrock in De Lantaarn. De trein was goed aan het rollen.

Om de trein aan het bollen te houden, was er nood aan een demo. Een Cd waarmee de groep zich kon profileren en waardoor ze optredens ver van onze kerktoren konden versieren. Dankzij de steun van nonkel Jan Malfliet en zijn vrouwtje Hella kwam die demo er. Jan & Hella zijn zowat de managers van Red Light District. Zij daagden ons uit, zaten ons op de hielen, vertellen onze vier jonge knapen. Die twee zorgen ervoor dat we financieel niet vals zingen. Ze zorgen ervoor dat er een soort controle is en dat wij ons enkel en alleen moeten bezig houden met het muzikale aspect van de zaak. Dat dat wijs is, dat beamen ze in koor. Geen kopzorgen, geen ruzie over de financies. Jan en Hella waren ook de drijvende krachten bij de release van de demo van Red Light District. Onze jeugdige muzikanten zijn hen er eeuwig dankbaar voor.